تو خونه ی ما اینجوریه که وقتی موی سفید پیدا میشه نمیدونیم واسه بابای پنجاه و هفت ساله ست یا واسه مامان چهل و هشت ساله ست یا واسه من بیست و شیش ساله...
تو خونه ی ما اینجوریه که ساعت شیش صبح همه میزنیم بیرون و هفت هشت شب برمیگردیم و سه تایی رو هم با ارفاق زیر خط فقر چند میلیونی نیستیم...
صبح جلو آینه اسانسور مامان خدارو شکر کرد که حداقل کار داریم... اومدم بگم شکر چی!! یکم نگاش کردم و گفتم آره شکر... خندید... فهمیدم چیز درستی گفتم... چون خندید...
سید مهدی
منم واقعا شکر میکنم. مثل اسب می دوئیم و کار میکنیم برای چندرغاز ولی دلم گرمه اون چاییه ست که شب میشینیم با خانواده میخوریم.
چوگویک ...
درسته که داریم عین تراکتور کار میکنیم ولی هم حرف حاج مهدی و هم شکرش که میتونیم فکر کن اگه خدایی ناکرده یکی مریض بود نمیتونست... فکر کن خانواده‌ای که پدر خانواده کارگر ساده بوده و صدمه دیده و بچه‌هاش کوچکن... خلاصه که همین که می‌شد بدتر باشه و نیست شکر داره
قاسم صفایی نژاد
یعنی از طول مو هم معلوم نمیشه؟
یکی نشسته بود و نون خشک رو میزد به آب و بجای ناهارش میخورد بعد هر لقمه هم خدارو شکر میکرد بهش میگن تو برا چی شکر میکنی! میگه این شکر من استغفرالله از صدتا فحش بدتره:)) حالا حکایت ماها شده
تو هر کشور دیگه ایی با اینهمه تلاش الان برا خودت حداقل یه رفاه نسبی داشتی